Kompaktowy crossover Volkswagena zadebiutował w 2007 roku. Tiguan czerpał rozwiązania technologiczne z innych modeli koncernu, a głównie z Golfa piątej generacji. Ogromną zaletą niemieckiego modelu jest chociażby niewielka utrata wartości na rynku wtórnym.
Znalezienie godnego uwagi egzemplarza z pewną historią serwisową jeszcze nie sprawia trudności. Jego duża popularność przekłada się na wzorową dostępność części zamiennych i fachowych mechaników. Niestety, niemieckie auto nie jest konstrukcją idealną. Decydując się na jego zakup, musimy być świadomi czekających nas wydatków i awarii typowych dla poszczególnych wersji.
Wszechstronność w standardzie
Dla możliwej redukcji kosztów opracowywania nowego modelu, Tiguan wykorzystuje płytę podłogową PQ35 znaną między innymi z Volkswagena Golfa V, Audi A3 i Q3. Obła, nierzucająca się w oczy karoseria zaprojektowana została z myślą o globalnym kliencie. Prezencja jest neutralna, pozbawiona emocji, dzięki temu przypada do gustu szerokiej grupie odbiorców. Uroku modelowi dodają opcjonalne ksenonowe reflektory wyposażone w spryskiwacze. W zależności od wersji, Tiguan opuszczał salon z dwoma rodzajami zderzaków. Pierwsze pozwalały bez większego strachu atakować nawet wysokie krawężniki czy koleiny wypełnione błotem. Drugi zestaw nadawał mu agresywny wygląd i wchodzi w skład pakietu R-Line. Tiguan otrzymał skuteczne zabezpieczenie antykorozyjne. Jedynie egzemplarze z wypadkową przeszłością będą borykać się z tym problemem. Niemniej, profilaktyczne zabezpieczenie podwozia przed spotkaniem z polską zimą powinno być dla użytkownika normalnym procesem. Jeśli czasem zapuszczacie się w lekki teren, odświeżanie ochronnej
powłoki powinno wykonywać się co 2-3 lata.
Nieźle wykonane i przestronne wnętrze
Wnętrze utrzymane zostało w stonowanej, bardzo estetycznej tonacji charakterystycznej dla każdego Volkswagena. Jedynie najuboższe wersje wyposażeniowe odstraszają połaciami twardego plastiku i masą zaślepek. Im lepiej doposażone auto, tym środek robi lepsze wrażenie. Wiele egzemplarzy otrzymało opcjonalne fotele pokryte alcantarą lub skórzaną tapicerką. Elektryczne sterowanie fotelami także nie należy do rzadkości. Użytkownicy Tiguana mogą korzystać z pomocy rozbudowanego komputera pokładowego, intuicyjnego rozlokowania przyrządów pokładowych i pełnej elektryki pokładowej. Na liście opcji znajdziemy panoramiczne okno dachowe, tempomat, a także stację multimedialną z nawigacją i dotykowym ekranem. Jak przystało na crossovera, za kierownicą siedzi się nieco wyżej, a widoczność w każdym kierunku nie pozostawia wiele do życzenia. Niewiele gorzej prezentuje się komfort podróżowania na kanapie, gdzie dwie dorosłe osoby z łatwością znajdą dogodną pozycję. Przestrzeń bagażowa Tiguana dorównuje wielu kompaktowym
kombi, oferując 470 litrów użytecznej objętości.
2.0 TDI w czterech wersjach mocy
Tiguan dostępny był na rynku z bogatą paletą jednostek napędowych. Podstawowe odmiany silnikowe łączone były tylko z napędem na przednią oś, mocniejsze współpracowały już ze sprawdzonym napędem 4Motion – tylna oś dołączana jest w razie potrzeby przez sprzęgło typu Haldex. W przypadku silników dostępnych w Tiguanie, każda decyzja obarczona jest pewnym ryzykiem. Bardzo popularny diesel 2.0 TDI występujący w kilku wariantach mocy (110 KM – tylko przedni napęd, 140, 170 i 177 KM) – w przeciwieństwie do starszych wersji tego silnika, nie sprawia już tylu problemów (starszy model borykał się z awaryjną pompą olejową, pękającymi głowicami i trudnościami z układem wtryskowym). Tutaj musimy liczyć się z typowymi przywarami nowoczesnych diesli. Wrażliwy układ wtryskowy (koszt regeneracji wtryskiwacza to około 600 złotych), dwumasowe koło zamachowe, turbosprężarka i filtr cząstek stałych DPF. Dwumas wytrzymuje w zależności od sposobu użytkowania do 170-200 tysięcy kilometrów, a jego wymiana kosztuje blisko 2000
złotych. Nieco więcej znosi odpowiednio zadbana turbosprężarka – koszt jej regeneracji to około 1500 złotych.
Silniki benzynowe – Od 122 do 211 KM
Wśród benzynowych silników mamy do wyboru czterocylindrowe konstrukcje 1.4 TSI i 2.0 TFSI. 1.4 ma 122 lub 150-160 KM – mocniejsza wersja wykorzystuje turbosprężarkę i kompresor. 2.0 TFSI wytwarza 170-211 KM. Każdy z nich otrzymał napęd rozrządu realizowany z pomocą łańcucha. Niestety, łańcuch stosunkowo szybko wyciąga się, co może doprowadzić do zderzenia tłoków z zaworami, a w konsekwencji zniszczenia silnika. Jednostki serii TSI/TFSI charakteryzują się także naturalnym, nadmiernym zużyciem oleju napędowego. Sporo problemów sprawiają silniki z początku produkcji – wyciągające się łańcuchy rozrządu to nie jedyny problem. W 2.0 TFSI problemy generują źle skonstruowane pierścienie odpowiedzialne za zbieranie oleju. Są za wąskie, co skutkuje ciągłym przepuszczaniem oleju do komór spalania. W skrajnych przypadkach doprowadzić to może do zatarcia jednostki. Seryjnie, każdy silnik współpracuje z sześciobiegową przekładnią manualną lub opcjonalną przekładnią dwusprzęgłową DSG. Jej działanie zachwyca płynnością i
szybkością, jednak po przebiegu około 200-250 tysięcy wymaga już interwencji specjalisty. Konieczna okazuje się wymiana sprzęgieł i naprawa mechatroniki. Trudności nie sprawia za to układ przeniesienia siły napędowej.
Naszym zdaniem
Volkswagen Tiguan pierwszej generacji jest dopracowaną i trwałą konstrukcją. Jednak nawet w przypadku zadbanych egzemplarzy, musimy przygotować się na niemałe wydatki typowo eksploatacyjne. Nie znajdziemy tutaj prostych jednostek napędowych, które po latach sprawują się bezawaryjnie. Warte uwagi są tylko egzemplarze z udokumentowaną historią serwisową (ogromne znaczenie ma interwał wymiany oleju silnikowego) i regularnie serwisowane. W przeciwnym wypadku możemy sami być zmuszeni do kosztownej wymiany wadliwych podzespołów. Crossovery z początku produkcji wyceniane są na 35-37 tysięcy złotych.
Piotr Mokwiński/moto.wp.pl