Garbusy na wyspie Cozumel
Kolejnym krokiem w kierunku rozwoju był silnik bokser o pojemności 1.5 litra. Rozwijał moc 44 KM przy 4.000 obr./min. Gaźnik dolnossący Solex 30 PICT posiadał automatyczne ssanie zamiast dotychczasowej gardzieli. Garbus 1500 z roku 1965 rozwijał maksymalną prędkość 125 km/h.
Pięć lat później pojawił się 1,6-litrowy silnik typu bokser o mocy 50 KM przy 4.000 obr./min. Ta jednostka napędowa w ciągu kolejnych lat poddawana była wielu modyfikacjom. Na przykład w Meksyku otrzymała regulację gaźnika zależną od wysokości nad poziomem morza, która w każdej sytuacji utrzymywała optymalną sprawność zarówno pod względem składu mieszanki jak i emisji spalin.
W 1988 roku w silniku 1.6 nastąpiło przejście z zapłonu stykowego na elektroniczny. Dzięki wprowadzeniu nieregulowanego katalizatora, jesienią 1990 roku uzyskana została znaczna poprawa wartości emisji spalin. W 1993 roku do Sedána 1600 (tak nazywa się oficjalnie Garbus w Meksyku) wprowadzone zostały ostatnie udoskonalenia techniczne. Silnik otrzymał układ wtryskowy, a głowicę cylindrów zaopatrzono w popychacze hydrauliczne. Nieregulowany katalizator zastąpiono trójdrożnym. Po tych modyfikacjach technicznych meksykański Garbus spełniał wymagania normy Euro3 oraz obowiązującej w Meksyku amerykańskiej normy Tier1.
