Test: Harley-Davidson Fat Boy - stylowa ikona popkultury

Harley-Davidson Fat Boy od ponad 30 lat ma w mojej głowie i sercu wyjątkowe miejsce. Rynkowy debiut tej odmiany Softaila miał miejsce w 1990 r., ale do szerokiej, światowej świadomości trafił rok później. To wtedy na ekranach kin pojawił się "Terminator 2", w którym T-800 jeździ i skacze na Fat Boyu, ratując młodego Johna Connora. Motocykl prowadzony przez Arnolda Schwarzeneggera wyglądał stylowo, a przy tym pasował do obrazu twardziela. Z jednej strony typowy Harley-Davidson, a z drugiej nie był "dziadkowy". Można powiedzieć, że Fot Boy idealnie pasował do tej roli.

Przez lata model ten nie zmienił swojego charakteru. Co więcej - moim zdaniem wygląda teraz lepiej niż kiedykolwiek. Ogromne połacie chromu, w tym cały błyszczący przedni widelec i reflektor, klasyczna sylwetka i szerokie opony z charakterystycznymi masywnymi felgami. Tak jak praktycznie każdego Harleya kupuje się w znacznym stopniu z powodu jego wyglądu, stylu i całej otoczki amerykańskiej marki, tak w przypadku Fat Boya jest to podkręcone do granic możliwości.

Zresztą co tu będę się rozpisywał - zdjęcia mówią wszystko. Nawet od osoby nie jeżdżącej na motocyklu usłyszałem, że chętnie by kupiła Fat Boya tylko po to, żeby go sobie postawić w salonie i na niego patrzeć. Dzieło amerykańskiej sztuki na dwóch kołach.

Niektórzy by nawet powiedzieli, że przerost sztuki nad treścią. Tym bardziej, że szerokie koła powodują, iż Fat Boy nie należy do najchętniej skręcających motocykli. Wiem, że Harleye mają taką łatkę i wiem, że starają się z nią walczyć i jest coraz lepiej, ale niektórych rzeczy się nie przeskoczyć. Tutaj mamy opony Michelin Scorcher 11 w rozmiarach stworzonych specjalnie dla Harleya-Davidsona. Z przodu jest to 160/60R18, natomiast z tyłu już 240/40R18 (tak, wygląda to świetnie). Typowa geometria motocykla nieco poprawia sprawę, ale nie oszukujmy się - to nie jest maszyna do szybkiego i precyzyjnego zmieniania kierunków jazdy.

Tylko że na co dzień to nie ma znaczenia. Podczas spokojnej jazdy, do jakiej Harley został stworzony, jest wystarczająco. Tradycyjnie dla marki z Milwaukee nisko położony środek ciężkości daje pokłady pewności podczas jazdy i skutecznie ukrywa to, że mamy do czynienia z motocyklem ważącym na mokro 315 kg. A poza tym - o to chodzi w Harleyu. On ma przede wszystkim świetnie wyglądać i robić wrażenie właśnie podczas spokojnej jazdy.

Harley-Davdson Fat Boy po ostatnim liftingu zyskał większy silnik Milwaukee-Eight. Ma on teraz pojemność 117 cali sześciennych, czyli 1917 cm3. Nie jest to niespodzianką, gdyż jest to aktualnie podstawowy rozmiar w Harleyach - tylko starsze, jeszcze nieodświeżone modele mają 114, natomiast topowe, jak z linii CVT, 121.

O tym silniku w różnych rozmiarach pisałem już wielokrotnie, więc tylko krótko powtórzę - wrażenie robi kultura pracy tak wielkich dwóch cylindrów. Oczywiście mamy wibracje, w końcu są one częścią charakteru Harleyów, ale nie są one zbyt duże i tylko dodają smaku do całego doświadczenia. Fat Boy nawet z seryjnym wydechem brzmi całkiem nieźle i dojrzale. Oczywiście znajdą się tacy, którzy będą chcieli to podkręcić, ale mi w ścieżce dźwiękowej niczego nie brakowało.

Zastanawia mnie jednak co innego. Każdy lifting wiąże się z zamontowaniem większego i mocniejszego silnika. W końcu jest to jeden ze sposobów, aby zachęcić klientów do zakupu nowszego modelu. Nie ma to żadnego innego logicznego powodu. 104 KM i 171 Nm w odmianie 117 to więcej niż potrzeba. Motocykl jest wystarczająco dynamiczny jak na cruisera i nie pozostawia wiele do życzenia. Zatem kiedy skończy się wyścig? Czy za kilkanaście lub kilkadziesiąt lat dojdziemy do takich pojemności, że kolejna zmiana rozmiaru w górę stanie się absurdem?

Wróćmy jednak do teraźniejszości i tego, co zyskał nowy Harley-Davidson Fat Boy. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda klasycznie, jakby był to motocykl sprzed kilku dekad. Mały cyfrowy (ale monochromatyczny, też jak sprzed 20 czy 30 lat) wyświetlacz to jedyny widoczny objaw "nowoczesności". Ta prawdziwa jednak też jest, choć niezbyt bogata. Motocykl wyposażony jest w tempomat, cornering ABS, LED-owe światła i gniazdo USB-C.

Do tego mamy trzy, typowe dla Harleyów, tryby jazdy - drogowy, sportowy i na deszcz. Natomiast muszę przyznać, że zmiana po przełączeniu ze standardowego na "sport" była prawie niezauważalna. Przy takim momencie obrotowym motocykl odpycha się skutecznie niezależnie od drobnej korekty ustawień.

Jako wielkiemu fanowi "Terminatora 2" w dzieciństwie, Fat Boy cały czas kojarzy mi się ze Schwarzeneggerem trzymającym jedną ręką kierownicę tego motocykla, a drugą shotguna. To kwintesencja amerykańskiej rozrywki filmowej. W tym przypadku Harley nie był tylko maszyną, ale aktorem grającym u boku Arnolda. I coś w tym jest, że jeżdżąc tym motocyklem, który przede wszystkim świetnie wygląda, samemu można poczuć się wyjątkowo i stylowo.