[TEST] Alfa Romeo Giulietta 2,0 JTDM TCT: włoska definicja piękna

Giulietta to od 2010 to nowy motor napędowy włoskiego koncernu i jednocześnie najładniejszy model w wielkoseryjnej produkcji obok 159. W zeszłym roku auto przeszło dyskretny lifting, także mechaniczny. Giulietta wyraźnie odcina się od konkurencji, oferując nieporównywalnie większe doznania estetyczne, jak też typowo południowoeuropejski klimat. Ze 175-konnym dieslem sprzężonym z dwusprzęgłową przekładnią automatyczną może śmiało konkurować z Golfem czy Focusem.

Ma wszystko, aby walczyć o całkowitą dominację w segmencie. Ceny podstawowych wariantów nie odbiegają znacząco od konkurencji, linia karoserii zdaje się wcale nie starzeć, a wnętrze wykonano z przyzwoitych jakościowo materiałów. Do tego jest napędzana przez szereg nowoczesnych i dynamicznych silników. Mimo to wciąż nie może się przebić na szczyt. Estetyka to kwestia indywidualnej oceny, jednak trudno odmówić kompaktowej Alfie uroku. Z pakietem QV Line, dwiema niezależnymi końcówkami układu wydechowego i białym nadwoziem osadzonym na 18-calowych obręczach ze stopów lekkich, emanuje kunsztem sztuki przemysłowej. Nic dziwnego, że jakiś czas temu Volkswagen przymierzał się do kupna włoskiej marki. Zyskałby dostęp do najlepszych projektantów i aut zrywających z konserwatywnym wizerunkiem.

* ILE WART JEST TWÓJ SAMOCHÓD? MOŻESZ SIĘ ŁATWO PRZEKONAĆ *
Giulietta w standardzie została wyposażona w LED-owe oświetlenie do jazdy dziennej w postaci czterech pionowo ustawionych diod i przedni pas zbliżony kształtem do sportowej 4C. Z tyłu rozpoznamy ją przede wszystkim pod wzdłużnie zaprojektowanych kloszach zahaczających o błotniki. Zamek pokrywy bagażnika zwalnia wciśnięcie emblematu producenta. Nawiązując do bogatej tradycji marki, model opisano charakterystyczną czcionką, podkreślając szlachetne pochodzenie.

Równie udanie przedstawia się wnętrze, gdzie projektanci skupili się na połączeniu finezji z funkcjonalnością. Miłe dla oka kształty, kilkukolorowe materiały wykończeniowe i logiczne rozmieszczenie przycisków, tworzy spójną i atrakcyjną całość. Dostęp do podstawowych funkcji następuje intuicyjnie, a zagłębienie się w dość proste menu systemu nawigacyjnego nie wymaga odrywania uwagi od drogi. Przy okazji liftingu ciekłokrystaliczny ekran przeniesiono nieco niżej i zaopatrzono w dotykowe sterowanie. Podobne rozwiązanie znajdziemy w Jeepie, Fiacie i Lancii.

Przeglądając dostępną listę opcji, może i nie znajdziemy na niej tylu elektronicznych gadżetów co w Volkswagenie, czy najnowszym Focusie, ale i tak narzekać nie można. Dwustrefowa klimatyzacja automatyczna, elektrycznie otwierany szyberdach, tempomat, czy złącza USB i AUX, wystarczają do komfortowej eksploatacji na co dzień. Niezła jest też jakość tworzyw sztucznych, choć nieco odstaje od wspomnianej wyżej konkurencji. Wyprofilowanie foteli zapewnia dobre trzymanie w zakrętach, ale zgodnie z duchem sportu, siedzisko mogłoby mieć większą regulację w płaszczyźnie pionowej. Gorzej sytuacja przedstawia się z tyłu. O ile nad głowami nawet wyższych pasażerów przestrzeni brakować nie powinno, o tyle przed kolanami już tak. Rozstaw osi to 263 cm. Bagażnik o pojemności 350 litrów wpisuje się w średnią przypisaną do segmentu aut kompaktowych.

Najnowszej generacji dwulitrowy MultiJet generuje 175 koni mechanicznych i 350 Nm przy 1750 obr./min. W jedynym dostępnym wariancie motor współpracuje z dwusprzęgłowym automatem. 6-biegowa skrzynia działa przyzwoicie, choć czasem potrafi się zawiesić w poszukiwaniu odpowiedniego dla konkretnej sytuacji przełożenia. To jednak pierwsze wrażenie, bo po nauczeniu się jej nawyków, łatwiej osiągnąć porozumienie i uniknąć przypadkowych szarpnięć. Podobne odczucia dotyczą systemu Start&Stop. Potrafi być nieregularny, chwilami zbyt długo wstrzymując się przed ponownym uruchomieniem silnika.

Zastrzeżeń nie mamy natomiast do układu jezdnego i dynamiki. Dobrze leżąca w dłoniach, nieco za duża kierownica wiernie oddaje aktualne położenie kół, a łopatki przytwierdzone do kolumny pozwalają wymusić zmianę biegu. Giulietta najlepiej czuje się na równych nawierzchniach, gdzie 18-calowe felgi odziane w niskoprofilowe ogumienie (225/40) zapewniają bardzo dobrą przyczepność. W dynamicznie pokonywanych zakrętach Włoszka zachowuje się neutralnie, dopiero w skrajnych sytuacjach wywołując do tablicy elektroniczne systemy bezpieczeństwa.

Gorzej ma się rzecz na nierównościach. Wówczas dość sztywno zestrojone zawieszenie potrafi zaprotestować na poprzecznych przeszkodach i wyrazić swoje niezadowolenie głuchymi odgłosami z wybranej przez kierowcę dziurawej drogi. Cieszy zużycie paliwa i elastyczność. Alfa sprawnie rozpędza się w każdym zakresie obrotów i cechuje się niskim zapotrzebowaniem na olej napędowy. Nietrudno osiągnąć 7 litrów na autostradzie i tyle samo w mieście . Użytkownik z lżejszą nogą w spokojnie pokonywanej trasie zejdzie do 5 litrów.

Włoskie auta nigdy nie były perfekcyjne, ale bardzo szybko uzależniają. Podobnie jest z kompaktową Giuliettą. Ma kilka bolączek, jednak szybko o nich zapomnimy, pokonując kolejne kilometry. Dobrze się prowadzi, wciąż świetnie wygląda, a do tego kabinę wykonano z porządnych materiałów. Przy okazji niewiele pali, a cena bazowych specyfikacji nie odstrasza. Testowany model to jednak szczyt konfiguratora i rzadki okaz na polskich drogach. Blisko 140 tysięcy złotych ociera się o rewir opanowany przez Audi A3, Mercedesa Klasy A i BMW Serii 1.

Piotr Mokwiński/ll/moto.wp.pl

" Alfa Romeo Giulietta 2,0 JTDM TCT" - DANE TECHNICZNE