Renault Megane to jedno z częściej kupowanych w Polsce aut. Nic dziwnego. Swoją popularność zawdzięcza dwóm zaletom: niskiej cenie oraz praktycznemu i wygodnemu wnętrzu.
Piękne początki
Produkcję "Meganki" rozpoczęto w 1995 r. Godnie zastąpiła poprzedni model – Renault 19. Auto pierwszej generacji produkowano w wielu wersjach. Najpopularniejsza to oczywiście 5-drzwiowy hatchback. Zaraz po nim pojawił się sedan, tzw. Classic oraz kombi o nazwie Grandtour. Megane produkowano także w wersjach Coupe i Cabrio. Kolejna odmiana o nazwie Megane Scenic stworzyła zupełnie nową klasę samochodów, popularnych dziś minivanów. Z czasem stała się niezależnym modelem.
Modyfikując auto w 1999 r. Renault postawiło na bezpieczeństwo. Megane był na naszym rynku pierwszym kompaktem, seryjnie wyposażonym w ABS i cztery poduszki powietrzne. Przeprowadzono też lifting nadwozia, zmieniając kształt zderzaków, maski i grilla, a także przednich oraz tylnych lamp.
Miejsca dla kierowcy i pasażerów we wnętrzu Megane (za wyjątkiem coupe) jest wystarczająco. Fotele oraz tylna kanapa, mimo, że są miękkie zapewniają komfort podróżowania, podobnie jest z zawieszeniem. Materiały użyte do wykończenia wnętrza są przyzwoitej jakości.
Najtańsze modele Renault Megane z początku produkcji można kupić już za ok. 4,5 tys. zł. Najnowsze i najlepiej utrzymane egzemplarze pierwszej generacji mogą kosztować nawet 25 tys. zł.
Nie ma auta bez wad
Jak mówi przysłowie - nie ma róży bez kolców, a opowieści o nękających samochód awariach, jak zmora krążą po warsztatach i forach internetowych. Jedną z podstawowych wad "Meganki" są słabości układu elektrycznego. W egzemplarzach z pierwszych trzech lat produkcji dość często psuły się centralne zamki oraz elektryczne mechanizmy szyb. Szwankowały też immobilizery. Ba, zdarzało się, że serwisy wymieniały całe deski rozdzielcze.
Gorsze są jednak awarie komputerów sterujących układem wtryskowym oraz psujące się cewki zapłonowe. Najczęściej awariom ulegały te, wyprodukowane we Francji. Psują się też rozruszniki, alternatory, pompy paliwa i układy chłodzenia. Przyczyną sporych kłopotów bywają też niezbyt trwałe paski rozrządu. Znane są liczne przypadki ich przedwczesnego zużycia. Dlatego lepiej wymienić go ok. 20 tys. km wcześniej, niż zaleca Renault.
Choć można je nazwać komfortowym, to kłopotów przysparza też zawieszenie. Na polskich drogach wybijają się sworznie wahaczy. Tortur na dziurach nie wytrzymują też łożyska tylnej belki i amortyzatory. Dość szybko w trakcie eksploatacji poddają się łożyska kół, a także uszczelniacze półosi (co skutkuje wyciekami oleju). Dość szybko zużywają się też metalowo-gumowe elementy zawieszenia skrzyni biegów. Przez to lewarek zmiany biegów ma luzy i potrafi się ruszać podczas dodawania i ujmowania gazu. Trwałością nie grzeszyły także fabrycznie montowane układy wydechowe, które nadawały się do wymiany już w pierwszych latach eksploatacji. Podobnie było z tarczami hamulcowymi.
Wycieki oleju spod głowicy za sprawą kiepskich uszczelek nękały przede wszystkim jednostki benzynowe o pojemnościach 1.4 i 1.6. Zdarzają się również wycieki oleju ze skrzyń biegów.
O stosunkowo wysokiej awaryjności świadczą lokaty, zajmowane przez Renault Megane w statystykach niemieckiego TUV-u. Ośmioletnie egzemplarze zajmują w kategorii niezawodności końcowe miejsca, a pięcioletnie plasują się mniej więcej w połowie stawki.
W podsumowaniu trzeba jednak przyznać, że choć trudno je nazwać wzorem bezawaryjności, Renault Megane nie jest złym samochodem. Podane powyżej przykłady awarii z pewnością nie wystąpią w komplecie i w jednym aucie, warto więc zwrócić uwagę na wymienione punkty przy kupnie używanego egzemplarza. Pomimo swoich wad Megane to wciąż ciekawa, bo stosunkowo tania propozycja.
Mawi