Najciekawsze francuskie samochody koncepcyjne lat 80-tych
None
Renault Vesta 2 1987
Vesta 2 była zwieńczeniem badań nad obniżeniem zużycia paliwa Renaultâa, prowadzonych od początku lat osiemdziesiątych . Efektem było to małe autko, zaprezentowane w 1987 roku. Niewielkie wymiary i bardzo opływowe kształty spowodowały, że stawiało niewielki opór powietrzu: Cx = 0,186 (dla porównania Cx w Toyocie Prius z 2010 ma wartość 0,25).
Do budowany prototypu wykorzystano lekkie kompozyty, między innymi włókno szklane, a także sprytnie łączone materiały. Uzyskano w ten sposób redukcję wagi o 25% w porównaniu do podobnej wielkości samochodów, a przy okazji poprawiono sztywność i wytrzymałość całej konstrukcji, co pozwalało przejść testy zderzeniowe z 1987 roku.
Ciężar mierzącego 3540 mm autka wraz z 3 cylindrowym silnikiem o pojemności 716 cm3 wyniósł zaledwie 473 kg. Moc 27 KM, jaką uzyskiwała malutka jednostka wystarczała do rozpędzenia prototypu do ponad 138 km/h. Podczas 503-kilometrowej podróży, przy średniej prędkości ponad 100 km/h z Paryża do Bordeaux, udało się spalić zaledwie 1,94 litra paliwa na 100 km. Vesta 2 posiadała przestrzeń pasażerską, porównywalną do tej w Renault 5.
mk/mw/
Renault Megane 1988
Zanim Megane stało się popularnym, kompaktowym samochodem, w 1988 roku było czymś więcej, niż tylko zwykłym autem dla mas. Zaprezentowana podczas Paris Auto Show limuzyna była futurystyczną wizją luksusowego i praktycznego supersamochodu, która w założeniu miała być bardzo przyjazna podczas codziennego użytkowania. Aby ten cel osiągnąć, wyposażono ją w rozsuwane do przodu i tyłu drzwi (brak bocznego filaru), a także obracane przednie fotele, co sprawiało, że zajmowanie miejsca nie było trudniejsze od siadania na ulubionej kanapie. Natomiast z tyłu pasażerowie dostali siedziska, które można było rozkładać w celu uzyskania wygodniejszej pozycji do podróżowania. Podczas pochylania foteli, tylna szyba odsuwała się do tyłu, w celu zwiększenia przestrzeni nad głowami.
Wszystko było sterowane elektrycznie, ustawienia foteli można było zapisać, a dzięki nadajnikowi na podczerwień, możliwe było otwieranie drzwi na odległość. Jednak, aby uruchomić silnik i wyłączyć system antykradzieżowy, należało włożyć nadajnik do czytnika, znajdującego się w desce rozdzielczej. We wnętrzu można było znaleźć mini lodówkę, system nawigacyjny, telefon i telewizor. Zamiast lusterek, kierowca miał do dyspozycji dwa monitory, pokazujące obraz z zewnętrznych kamer.
Pod względem osiągów Megane prezentował się rewelacyjnie. Do pierwszej setki przyspieszał w 8 sekund i osiągał prędkość maksymalną 257 km/h. Zastosowano w nim silnik V6 o pojemności 3 litrów i maksymalnej mocy ponad 250 KM. Samochód miał też rewelacyjny współczynnik oporu powietrza Cx=0,21.
Citroen Karin 1980
O samochodach francuskiego producenta nie trzeba mówić, że są awangardowe. Nazwa Citroen jest synonimem tego słowa. Jakim przymiotnikiem należy opisać pojazd, zaprezentowany w 1980 r. w Paryżu? Dziwaczna konstrukcja została stworzona tylko w jednym celu, miała szokować swoim wyglądem. Nie była ani ładna, ani praktyczna, za to na pewno przyciągała uwagę. Auto, przypominające egipską piramidę, stało na wystawie. Był to pokaz możliwości stylistów i nic więcej, bo projektanci nie przewidzieli montażu silnika. Chwała Citroenowi za to, że nie pozwolił temu monstrum ożyć.
Twórca tego intrygującego pojazdu, Trevor Fiore oparł swoją wizję na ostrosłupie, którego boki mocno poprzycinał. Ponieważ samochód z każdej strony jest mocno pochylony, fotel kierowcy umieścił w centralnej części, a po jego bokach rozmieścił malutkie siedzonka, na których podróżować mogłyby co najwyżej dzieci.
Citroen Eol 1986
Zaprezentowany w 1986 roku w Genewie Citroen Eole jest samochodem koncepcyjnym, całkowicie zaprojektowanym na komputerze. Elektroniczna pomoc podczas opracowywania prototypu dała bardzo wymierne korzyści w postaci sensacyjnie niskiego współczynnika oporu powietrza Cx=0,17. W ich osiągnięciu pomogły opływowe kształty karoserii, w której wszystkie koła zostały zasłonięte, a także aktywne zawieszenie, które automatycznie obniżało podwozie przy wyższych prędkościach. Zasłonięcie przednich, kół wymusiło na konstruktorach opracowanie hydraulicznego systemu, otwierającego owiewki, w celu umożliwienia wykonania skrętu.
W komfortowym wnętrzu Citroena podróżować mogły cztery osoby. Miedzy fotelami umieszczono tunel, wyposażony w komputer, konsole do gier, telewizor oraz zestaw głośników stereo. Aby umożliwić sterowanie poszczególnymi mediami osobom siedzącym na tylnych fotelach, specjalny dotykowy panel sterujący umieszczono na szynie, pozwalającej na jego przesuwanie. Znalazło się także miejsce na odtwarzacz płyt CD. Nad głowami pasażerów siedzących z przodu zamontowano wielką panoramiczną szybę, rozjaśniająca wnętrze. Futurystycznie zaprojektowane miejsce kierowcy wyposażono w jednoramienną kierownicę, typową dla Citroena, oraz zestaw reagujących na dotyk przycisków.
Citroen Activa 1988
Citroen Activia, zaprezentowany w 1988 roku, podczas Salonu Samochodowego w Paryżu, był dla francuskiego koncernu poligonem doświadczalnym. W samochodzie badano praktyczne zastosowanie układu napędu na obie osie w połączeniu ze skrętnymi wszystkimi kołami. Do tego dodano aktywne hydrauliczne zawieszenie, umożliwiające zmianę prześwitu i systemy elektroniczne, jak ABS. Skrętne koła pozwalały na zmniejszenie średnicy zawracania, a nawet jazdę skosem. Przede wszystkim jednak miały poprawiać właściwości jezdne. Tę zaawansowaną technikę, ukryto pod zgrabną i opływową karoserią, którą wyróżniały oszklone, ukryte słupki, co daje prototypowi specyficzny, ciekawy efekt stylistyczny.
W Citroenie Activia dostępu do wnętrza strzegą otwierane w przeciwne strony drzwi (tylne otwierały się, jak w samochodach z lat 30.). Komfortowe wnętrze wyposażono w liczne ekrany LCD, zamiast analogowych zegarów oraz wyświetlacz Head-Up Display, stosowanym w wojskowych myśliwcach. W środku większość powierzchni pokrywała szara i beżowa skóra.
Pomimo premiery Activii, która odbyła się stosunkowo dawno temu, do tej pory nie doczekaliśmy się od Citroena seryjnego samochodu, łączącego wszystkie cechy zaprezentowane w prototypie. Może to świadczyć o trudnościach, związanych z optymalizacją skomplikowanego układu przeniesienia napędu z hydraulicznym zawieszeniem.
Peugeot Quasar 1984
Zaprezentowany w 1984 roku Peugeot Quasar miał płytę podłogową, pochodzącą z legendarnej rajdówki Grup B, modelu 205 T16 oraz zawieszenie z bolidu Formuły 1. Reputacja 205-tki w rajdowym światku była znakomita. Miała jednak niezbyt atrakcyjny wygląd.
Peugeot postanowił więc stworzyć na bazie tego samochodu coś, co zapiera dech w piersiach nie tylko osiągami, ale również wyglądem. Powstał Quasar, który swoją nazwę zawdzięcza kosmicznym obiektom, które są silnymi źródłami promieniowania radiowego. Koncept co prawda nie promieniuje, jednak potrafi zachwycić swoim futurystycznym i nietuzinkowym wyglądem.
Centralnie zamontowany i niczym nie osłonięty, podwójnie doładowany 1.6-litrowy silnik ma moc 600 KM, co w połączeniu z niewielką masą, wynoszącą 900 kg powinno dostarczać sporych emocji podczas jazdy. Niestety, Peugeot nigdy nie podał do wiadomości osiągów Quasara.
Peugeot Proxima 1986
W dwa lata po prezentacji prototypu Quasar, Peugeot zafundował swoim fanom kolejny supersamochód. Podobnie jak u poprzednika, nazwa tego konceptu także pochodzi od kosmicznego obiektu, tym razem od najbliższej nam gwiazdy, Proximy. Auto ma niebanalny wygląd, który nawet dzisiaj robi spore wrażenie. Zbudowane z włókna węglowego, czerwone nadwozie oraz wielka kopuła, wykonana z przezroczystego poliwęglanu (materiał używany między innymi do produkcji płyt CD/DVD) łamie wiele kanonów, charakteryzujących sportowe samochody.
Wnętrze obszyto czerwoną skórą, a za tylnymi fotelami pracuje silnik o pojemności 2.9 litra, który dostarcza moc 600 KM oraz 608 Nm maksymalnego momentu obrotowego. Osiągi jednostki przekazywane są na tylne koła, ale gdy zaistnieje ryzyko poślizgu, do akcji włącza się napęd przedniej osi. Niestety, Peugeot nigdy nie podał osiągów ważącego 1100 kg prototypu.
Peugeot Proxima jest jedynym z nielicznych supersamochodów z centralnie umieszczonym silnikiem, mogącym pomieścić w swoim wnętrzu 4 osoby. Zaprezentowany na wystawie samochodowej w Paryżu w 1986 r. prototyp był w tamtych latach niezwykle bogatą w elektronikę konstrukcją. Prącą silnika, skrzyni biegów i układu hamulcowego sterował komputer. We wnętrzu zamontowano prymitywną nawigację oraz monitor, pokazujący obraz z pięciu kamer rozmieszczonych w różnych miejscach na samochodzie. Żeby dostać się do środka, należało użyć elektronicznej karty. Z tyłu umieszczono panele słoneczne, mające dostarczać energii dla klimatyzacji.
Peugeot Oxia 1988
Zaprezentowany w 1988 roku trzeci z serii supersamochodów Peugeota, pod względem stylistyki był najbardziej stonowanym prototypem. Brak ekstrawagancji w designie twórcy nadrobili osiągami. Oxia pod tym względem była bardziej radykalna od Quasarâa i Proximy. Koncept, jak większość prototypów, mógł tylko stać na wystawie i cieszyć oko, jednak twórcy zdecydowali inaczej. Wzięli samochód na tor, a tam rozpędzili go do 349 km/h. W 1987 r. najszybszym, dopuszczonym do ruchu drogowego autem, było Ferrari F40, które rozpędzało się do "zaledwie" 324 km/h.
Za wspaniałe osiągi odpowiedzialny był podwójnie doładowany silnik V6 o pojemności 2849 cm3, któremu nie straszna była masa samochodu, zaledwie 1380 kg. Jednostka generowała 680 KM, oraz 726 Nm. Moment obrotowy na obie osie przekazywała 6-biegowa skrzynia. W prototypie zastosowano układ, pozwalający na skręcanie wszystkich czterech kół, regulowany spoiler, system monitorujący temperaturę i cieśninie kół, a za zasilanie systemu klimatyzacji odpowiedzialne były panele słoneczne, znajdujące się w przedniej części nadwozia. Pokładowa nawigacja wyświetlała mapę, której wielkość była uzależniona od prędkości samochodu.
mk/mw/
