Wielu miłośników historii motoryzacji dobrze zna Skodę 1000 MB. Nie wszyscy jednak wiedzą, że równolegle marka pracowała nad modelem wyścigowym.
Projekt NOV (Novy Osobni Voz) został powołany do życia w kwietniu 1964 r. pod postacią wielkoseryjnego modelu 1000 MB. Intensywne prace trwały nad licznymi odmianami pochodnymi, także w niewielkim stopniu wykorzystującymi podzespoły wariantu podstawowego S990. O ile S990 Tudor Touring Sport otrzymał zielone światło, stając się w konsekwencji Skodą MBX, S990 STW (nadwozie kombi) oraz S990/991 roadster z różnych przyczyn nie doczekały się realizacji. Z pewnością najbardziej zapomnianym wątkiem tych prac jest program rozwojowy, oznaczony jako S992 Junior.
W założeniach, stworzona od podstaw mechanika modelu MB miała ożywić jednomiejscowy pojazd typu monopost, wykorzystywany w wyścigach torowych. Koncepcja zrodziła się w ostatnich tygodniach 1963 r., tuż przed końcem obowiązywania regulacji technicznych formuły Junior (do 1100 cm3). Od sezonu 1964 obowiązywać zaczęły nowe przepisy FIA, powołujące Formułę 3. Projekt powstał zatem w duchu nowych wytycznych, zachowując starą nazwę. Bolidy F3 mogły napędzać maksymalnie 4-cylindrowe - bazujące na seryjnych - silniki, zasilane pojedynczym gaźnikiem o objętości nie większej niż 1000 cm3. Skrzynia biegów musiała również opierać się w znacznym stopniu na wykonaniu fabrycznym i posiadać nie więcej niż 4 przełożenia. Minimalna masa kompletnego pojazdu nie mogła być mniejsza od 400 kg.
Pierwszy z pojazdów Skoda S992 Junior/F3 został ukończony w Mlada Boleslav jeszcze w styczniu 1964 r. i przekazany do testów 2 miesiące później. Jego kręgosłup stanowiła rurowa, przestrzenna, stalowa rama niosąca niezależne zawieszenie wszystkich kół, ze sprężynami i amortyzatorami ukrytymi pod poszyciami nadwozia. Konstrukcja zawieszenia umożliwiała mechaniczną regulację twardości i prześwitu bolidu. Wzdłużnie, przed osią tylną, umieszczono zmodyfikowany w dozwolonym zakresie silnik OHV modelu MB, rozwiercony do objętości granicy klasy, tj. 999,9 cm3.
Charakteryzował się on zwiększonym stopniem sprężania, zmodyfikowanymi komorami spalania, odmiennymi fazami rozrządu, powiększonymi średnicami zaworów i poprawioną geometrią kanałów dolotowych oraz wylotowych. Pomiędzy nim a 4-stopniową skrzynią biegów umieszczono dodatkową, wymienną przekładnię. Umożliwiała ona dostosowanie przełożeń do wymagań i charakteru poszczególnych tras.
Swój sportowy debiut konstrukcja święciła wiosną 1965 r. na lotnisku Hoskovice, prowadzona przez Vaclava Bobka. Kolejne dwa bolidy, w których aluminiową blachę poszyć nadwozi zastąpiono inaczej kształtowanymi panelami z laminatu, ukończono w lipcu tego samego roku. O ile w sezonie 1965 Skody F3 musiały uznać wyższość NRD-owskich Melkusów, w kolejnym - po niezbędnych modyfikacjach i kalibracji - prowadzone w obsadzie J. Bobek, M. Bobek, M. Fousek, pokonały wschodnioniemieckiego rywala. Jaroslav Bobek zdobył tytuł mistrzowski serii zawodów F3 bloku wschodniego.
Bolid Miroslava Fouska rozpoczął zmagania w 1966 r., wykorzystując w dużej mierze podzespoły pierwotnego prototypu z 1964 r. W sezonie 1967 kierowcy fabryczni Skody wywalczyli srebro oraz brąz, w 1968 r. - ponownie mistrzostwo F3 krajów socjalistycznych. W tym sezonie Fouska i jego bolid można było oglądać na zawodach w Szczecinie, w których to zresztą triumfował. Sportowa kariera Skody S992 Junior/F3 w sezonie 1969 już przygasła, by zakończyć się ostatecznie rok później.
Projekt S992 zalicza się do bardzo istotnych konstrukcji w historii sportu wyczynowego marki. W krótkim czasie i przy ograniczonych środkach powstał pojazd skutecznie stawiający czoła bardziej renomowanej konkurencji. Jeden z zachowanych egzemplarzy sportowej legendy można podziwiać dziś w zbiorach firmowego muzeum.
Źródło: Skoda
ll/sj, moto.wp.pl
