Death Machines of London Airtail – maksimum lekkości

Gdy specjaliści z Death Machines of London zabierają się za jakiś projekt, to wiedz, że wyjdzie z tego coś wyjątkowego. Tak jest nie tylko w przypadku najnowszego ich dzieła, czyli zupełnie odjechanego Kenzo, ale też starszych i mniej zaawansowanych projektów. Bo przy poziomie Anglików chyba tak trzeba powiedzieć o motocyklu nazwanym Airtail. Jednak i on wygląda świetnie, a do tego cały projekt jest spójną i ciekawą koncepcją

Podobnie jak w przypadku nieco później stworzonego Airforce, tak też Airtail bazuje na Moto Guzzi LeMans Mk2 – w tym przypadku egzemplarzu z 1981 r. Zatem typowo dla maszyn włoskiej marki cała konstrukcja otacza dwucylindrowy widlasty silnik z cylindrami wystającymi na boki. Pochodzenie nazwy tego motocykla staje się jasne, gdy spojrzy się na jego tył. Zgodnie z pomysłem klienta znalazła się tam tylko pusta rama, co jeszcze nadało jeszcze więcej lekkości temu zupełnie gołemu motocyklowi. Nawet kable do tylnego światła zostały ukryte, aby nie zakłócać całości.

Przy tworzeniu customa Airtail wykorzystano odnowione zegary z Moto Guzzi LeMans Mk2 i zamontowano je w zrobionej na nowo desce rozdzielczej. Tradycyjnie dla Death Machines of London motocykl otrzymał dodatki od nietypowego dawcy – między zegarami znalazły się kontrolki pochodzące z samolotu Merlin Spitfire z 1940 r., a silnik uruchamia się przełącznikiem pochodzącym z tej samej maszyny.

Jednostka napędowa oraz skrzynia biegów zostały kompletnie rozebrane i odnowione. Silnik o pojemności 950 cm3 otrzymał nieco odchudzony wał korbowy, zrobione specjalnie dla tego projektu głowice i nowe zawory. Całość zasilana jest za pośrednictwem gaźników Dellorto. W motocyklu zamontowano też lżejsze sprzęgło i koło zamachowe.

Przedni błotnik, owiewka i przednia część baku modelu Airtail zostały pomalowane na biało, natomiast rama oraz wewnętrzna część owiewki są kontrastująco czerwone. Całość cechuje minimalizm i lekkość, a mimo to wydaje się, że Airtail jest pełen ciekawych detali.