Fiat Uno - sierpień 1998

Blaski i cienie samochodów używanych - Fiat Uno, Auto Moto Market, nr 7 (133) sierpień 1998, str. 13

Dziś już raczej rzadko się zdarza, aby jakiś model samochodu przetrwał na europejskim rynku bez większych zmian kilkanaście lat. Pod tym względem Fiat UNO jest niewątpliwym wyjątkiem. Zaprezentowano go na Florydzie 19 stycznia 1983 roku. Na międzynarodowym rynku utorował mu drogę jego poprzednik, Fiat 127, który w wielu krajach cieszył się dużym powodzeniem. W porównaniu ze swym poprzednikiem Fiat UNO okazał się przede wszystkim samochodem bardziej trwałym. W przeszłości główną wadą całej rodziny Fiatów była ich duża podatność na korozję. Jednocześnie konstruktorzy, jakby oszołomieni nowymi możliwościami wykorzystania w procesie projektowania aut techniki komputerowej, nieco przesadzali w zastosowaniach do wyrobu karoserii blach bardzo cienkich. Fiat UNO pod tym względem okazał się pojazdem przełomowym. Koncern Fiata dołożył wielu starań by odtąd zmniejszyć podatność na rdzę aut produkowanych seryjnie.

Nic dziwnego, że klienci w lot dostrzegli tę istotna różnicę i chętnie kupowali Fiaty UNO . Jego karierę zapoczątkował tytuł "Samochód Roku 1984". Już w 1985 roku wyprodukowano pierwszy milion tych samochodów. Wkrótce, bo w 1988 roku sprzedano ich już łącznie 3 mln. szt. Słabością produkowanych wówczas Fiatów Uno były ich silniki. Pochodziły one z poprzednich modeli Fiata 127 i Fiata 128. Były to silniki konstrukcyjnie bardzo przestarzałe. Dopiero w 1985 roku zastosowano niezwykle nowoczesny silnik przygotowany uprzednio dla Lanci Y10. Nosił on skrótową nazwę FIRE (Fully Integrated Robotized Engine). Produkowano je na zrobotyzowanej linii produkcyjnej. Jedną z głównych pozytywnych cech silników FIRE jest bardzo korzystne zużycie paliwa przy niezłych osiągach na trasie.

Przypomnijmy jeszcze, co przecież nie jest bez znaczenia w wyborze samochodu używanego, że od 1994 roku UNO znalazło się na taśmach montażowych FIAT Auto Poland w Bielsku Białej.

HISTORIA MODELU

Marzec 1983 - Rozpoczęcie produkcji Fiata Uno.
Luty 1984 - Wprowadzenie na rynek Fiata UNO z silnikiem Diesla o mocy 45 KM.
Czerwiec 1985 - Zastosowanie w silnikach benzynowych zapłonu tranzystorowego.
Maj 1985 - Kolejna wersja rynkowa: Fiat UNO turbo i.e. z silnikiem o mocy 105 KM.
Marzec 1985 - Zastosowanie silników FIRE w odmianie UNO 45.
Październik 1987 - W odmianie turbo i.e. zastosowano silniki o mocy 100 KM z katalizatorami.
Maj 1988 - Odmiana UNO 45 i.e. jest odtąd wyposażana w katalizatory.
Październik 1989 - Gruntowna modernizacja modelu. Zmiany obejmowały zespoły napędowe, sylwetkę pojazdu oraz właściwości aerodynamiczne auta.
Marzec 1991 - Premiera wersji Selecta z bezstopniową przekładnia automatyczną, silnik 1,1 l o mocy 50 KM
Wrzesień 1994 - Wprowadzenie do montażu wersji 1.4 i.e z silnikiem 1372 cc.

GŁÓWNE CECHY UŻYTKOWE

• ZALETY

obszerne wnętrze
sporo miejsca na tylnych siedzeniach
praktyczny bagażnik o zmiennej pojemności
dynamiczne silniki
zadawalający komfort jazdy
dobre właściwości jezdne
silniki o wysokiej kulturze pracy
oszczędna pod względem zużycia paliwa, podstawowa jednostka napędowa
w wersjach produkowanych po 1989 roku funkcjonalna obsługa

- WADY

Niedbałe wykończenie niektórych detali
Niepraktyczne usytuowanie przełączników (przed 1989 rokiem)
Mało precyzyjna zmiana biegów
We wcześniej produkowanych autach szybko pojawiające się ogniska korozji w obrębie podwozia i nadwozia
Słabe ogrzewanie wnętrza

Fachowcy zajmujący się testowaniem samochodów dorzucili jeszcze kilka innych charakterystycznych cech tego samochodu. Wśród zalet wymieniano zwłaszcza dużą zwrotność i stateczność oraz łatwość prowadzenia na szosie i w mieście, dobre przewietrzanie wnętrza, stosunkowo niski poziom hałasu we wnętrzu oraz dobrą widoczność z miejsca kierowcy we wszystkich kierunkach. Negatywnie oceniano m.in. wyczuwalny spadek dynamiki pojazdu przy obciążeniu auta czterema osobami oraz niezadowalającą trwałość skrzyni biegów i przekładni głównej, przegubów homokinetycznych i amortyzatorów przednich.

SILNIKI GODNE POLECENIA

1,0-litrowy czterocylindrowy o mocy 45 KM z wystarczającą dynamiką jazdy, przy niezłej kulturze pracy, zadawalającej elastyczności i niskim zużyciu paliwa.
1,4-litrowy czterocylindrowy o mocy 70 KM z dużą rezerwą mocy przy niskich obrotach, dobre osiągi, stosunkowo głośna praca.

OPINIE FACHOWCÓW

FIAT UNO w ciągu swojej długiej historii, zbierał zarówno pochwały, jak i wytykano mu różne wady. Zacznijmy więc od podstawowych wad, jakie rejestrowano w trakcie przeglądów okresowych w Niemczech. Dość nagminnie występowało jednostronne działanie hamulca ręcznego. Pojawiały się wycieki oleju w obrębie półosi napędowych. Zanotowano szybkie zużywanie się amortyzatorów przednich (zdarzało się ono już po przebiegu 20 tys. km). W autach wyprodukowanych do października 1987 roku zdarzały się zablokowania linek gazu. Ponadto zarejestrowano: utlenianie się złącz przewodów elektrycznych, szczególną wrażliwość układu zapłonowego na zawilgocenia, nieszczelności w układzie sterowania wtryskiem paliwa i w układzie pomiarowym zużycia paliwa, słabe zamocowania wężyka odpowietrzania zbiornika benzyny powodujące przedostawanie się oparów benzyny do wnętrza pojazdu. Osłony przegubów półosi napędowych okazały się mało trwałe. Zdarzały się usterki w instalacji elektrycznej oraz w ustawieniu reflektorów drogowych.

W starszych rocznikach z lat 1983-84 pojawiały się wycieki oleju z silnika. Dość powszechną wadą były luźne złącza przewodów elektrycznych. Niestety, mimo wielu zabiegów konstrukcyjnych i technologicznych, we wcześniejszych modelach Fiata UNO, dość nagminnie występowała rdza w obrębie nadkoli i na krawędziach drzwi. Podobnie pokrywa silnika była również podatna na korozję. Dość często pojawiała się korozja pod gumowymi uszczelkami drzwi, pokrywy tylnej i przedziału silnika. Ulegały zawilgoceniu lampy kierunkowskazów, a odbłyśniki reflektorów drogowych szybko matowiały.

Generalnie po siedmiu latach eksploatacji, najczęstsze usterki to: uszkodzenia wałów napędowych (7,9 proc.), usterki w pracy silnika (7,7 proc.), słabe działanie hamulca ręcznego (7,3 proc.), nadmierne zużycie zawieszenia przedniego (6,6 proc.), korozja elementów nośnych (7,6 proc.) oraz wycieki oleju ( 18,7 proc.).

W statystykach drogowych niemieckiego automobilklubu (ADAC), najwięcej usterek rejestrowano w układach elektrycznych. Składały się na to defekty w instalacji elektrycznej, uszkodzenia pokrywy rozdzielacza zapłonu, kłopoty z wyłącznikiem zapłonu, niesprawności w przełącznikach świateł, a w bardzo starych samochodach - również trudności w rozruchu silnika.

Z kolei w drogowych badaniach porównawczych Fiata UNO 55, przeprowadzonych w 1988 roku w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym samochodów Osobowych w Warszawie, zarejestrowano następujące uszkodzenia. Po przebiegu 40 tys. km pojawiały się stuki w obrębie przedniego zawieszenia. Ich powodem był nadmierny luz w przegubach kulowych. Po przebiegu 52 040 km zanotowano głośną pracę przegubów homokinetycznych. Natomiast przy stanie licznika 60 490 km, stwierdzono nadmierne zużycie tarczy hamulcowej. Po tym samym przebiegu urwał się tłumik końcowy. Przy stanie licznika 65 515 km trzeba było wymienić kolumny McPhersona. Klocki hamulcowe zużywały się po przebiegu 30-35 tys. km. Okazało się, że tylne bębnowe szczęki hamulcowe po przebiegu 76 608 km były zużyte w 80 proc. W trakcie tych badań średnie zużycie paliwa wynosiło 7,8 l/100 km. Wzrastało ono do 8,2 l/100 km przy prędkości 120 km/h,

OPINIE UŻYTKOWNIKÓW

W badaniach ankietowych, przeprowadzanych w Niemczech, użytkownicy Fiata UNO mieli najwięcej zastrzeżeń do jakości wykończenia (29 proc. niezadowolonych). Również skuteczność i działania i trwałość hamulców wywoływała spore niezadowolenie (26 proc. opinii negatywnych). Dużo kłopotów sprawiała korozja (25 proc. ankietowanych). Ciekawe, że 17 proc. ankietowanych narzekało na usterki i kłopoty związane z działaniem silnika. Dla ścisłości dodajmy, że większość tych kłopotów dotyczyło samochodów wyprodukowanych do 1989 roku.

WNIOSKI OGÓLNE

Na podstawie rozmaitych ocen i faktów, niewątpliwie najlepiej kupować samochody wyprodukowane po 1989 roku czyli o stażu mniejszym niż 10-letni. Co prawda sylwetka nowszej wersji Fiata UNO, tylko niewiele odbiega od poprzedniej (zmienione reflektory przednie, niższa osłona chłodnicy, masywniejsze zderzaki, bardziej opadająca do przodu maska, inny kształt lamp tylnych itp.) ale samochód jest znacznie lepiej zabezpieczony przed korozją. Dysponuje on silnikiem o mocy 45 KM/999 cc lub 60 KM/1108 cc typu FIRE. Są one niezwykle oszczędne, spalające przy spokojnej jeździe około 5 l/100 km. Jako wady wymienia się stosunkowo ubogie wyposażenie związane z bezpieczeństwem biernym. Pojawiają się kłopoty z włączeniem pierwszego biegu i wstecznego. Auto ma mało wydajne ogrzewanie (w miarę skuteczne w temperaturach do minus 10 stopni C.) W dotychczasowych układach cenowych nowe Fiaty UNO na ogół były konkurencyjne w stosunku do innych modeli samochodów. Zdarza się, że ma to swoje odbicie również na rynku samochodów
używanych. Można więc czasami trafić na wyjątkową okazję kupna niedrogiego, ale jeszcze dobrze utrzymanego auta.