Toyota Celica: 35 lat legendy
Toyota Celica zadebiutowała w latach 70. Przez 35 lat na rynku pojawiło się 7 generacji modelu, które biły rekordy sprzedaży. Sportowa Toyota stała się ikoną w świecie motoryzacji i sportu motorowego
Pierwsza generacja
Lata 70. przyniosły ze sobą nowo odkryte poczucie wolności. Ludzie zaczęli dostrzegać zmiany w ich nowoczesnym społeczeństwie - mniej godzin spędzonych w pracy oznaczało więcej czasu na wypoczynek i rozrywki.
W Ameryce zyskiwały na popularności samochody nazwane "pony car" reprezentowane przez legendarne już modele: Ford Mustang, Chevrolet Camaro, Pontiac Firebird oraz Dodge Challenger. Ich charakter odzwierciedlał swobodę towarzyszącą tej dekadzie. Modele te łączyły sportowy charakter z użytecznością i praktycznością, które nie były dostępne w prawdziwych autach sportowych poprzedniego dziesięciolecia (jak np. Toyota 2000GT).
Właśnie w takich okolicznościach rozpoczęła się historia Toyoty Celiki. Możemy ją śledzić od pierwszych lat dekady, kiedy wprowadzono coupe 2+2, pomysł zapożyczony z wprowadzonej na rynek w grudniu 1970 r. Toyoty Cariny. Kolejny model w wersji liftback powstał w kwietniu 1973 r. Na projekt Celiki wpłynęły amerykańskie odpowiedniki samochodów sportowych.
Pierwsza generacja
Szczególną uwagę zwracały jakość i spójność produkcji, ponieważ był to pierwszy japoński samochód, do którego użyto nowoczesnej, automatycznej linii montażowej. Zapewniło to Celice przewagę nad konkurencją. Celem Toyoty było stworzenie auta, które osiągnie globalny sukces sprzedażowy. Był to jeden z pierwszych japońskich samochodów zaprojektowanych z myślą o komforcie wysokich osób.
Na rynku japońskim Celica była dostępna w różnych wariantach silnikowych
Druga generacja
W czerwcu 1977 r. milionowy egzemplarz Celiki zjechał z linii produkcyjnej, a sprzedaż cały czas była na wysokim poziomie. Dlatego też analitycy zastanawiali się, po co następca Celiki pierwszej generacji został ujawniony już 3 miesiące później. Zarząd Toyoty postanowił wprowadzić nową, drugą generację auta, która miała wyprzedzać swoje pokolenie.
W tym czasie projektanci Toyoty skupili się na intratnym rynku amerykańskim, zwiększając długość i szerokość nowego modelu. Celica stała się bardziej komfortowym, 5-osobowym samochodem z lepszym wyposażeniem. Dostępne były nadwozia coupé i liftback, lżejsze niż w poprzedniej generacji, pomimo większych rozmiarów samochodu.
W nowych samochodach rozszerzono i zaktualizowano wachlarz silników z serii T i R, ulepszonych zgodnie z nowymi regulacjami o ochronie środowiska.
Druga generacja
Właściciele, którzy wymienili starą Celicę na nową, od razu poczuli się w niej bardziej komfortowo. Prasa motoryzacyjna zauważyła, że współcześni kierowcy często komentowali jej podobieństwo do pierwszej Celiki, ale nowy model był bardziej praktyczny i oferował lepszą dynamiką jazdy.
Równocześnie Celica zmieniła się w samochód zdolny przemierzać kontynenty
Trzecia generacja
Kolejna Celica zawitała na japońskim rynku w lipcu 1981 r. ze świeżym, prostym, lecz aerodynamicznym projektem i otwieranymi reflektorami, które w tamtym czasie były ciągle popularne na rynku. Wyrazista estetyka zewnętrzna miała swoje odzwierciedlenie we wnętrzu pojazdu. Celica trzeciej generacji sprawiała futurystyczne wrażenie z cyfrowym panelem wskaźników oraz pierwszym na świecie systemem nawigacji, dostępnym w wybranych wersjach.
W Japonii klienci mieli do wyboru 20 różnych wersji samochodu (plus kolejnych 7 Celiki Supry), włączając w to pierwszą japońską masową produkcję turbodoładowanego silnika twin-cam.
W Wielkiej Brytanii model zadebiutował w lutym 1982 r. Liczba wersji do wyboru była mniejsza niż w Japonii, ale dodano do oferty wersję w tańszej specyfikacji ze sprawdzonym dwulitrowym silnikiem, dzięki czemu model stał się bardziej przystępny.
Trzecia generacja
Decyzja, by nadal używać Celiki drugiej generacji w wyścigach, przyniosła rezultaty w grupie 4 Rajdowych Mistrzostw Świata (WRC). Toyota uruchomiła wtedy kampanię promującą trzecią generację, pomimo spodziewanych zmian w przepisach sportów motorowych, które zapowiadały krótkie życie modelu.
W 1982 r. Celica wyposażona w silnik twin-cam zrobiła ogromne wrażenie, wygrywając pierwsze zawody i zapewniając Toyocie 5 miejsce w WRC. Następny rok przyniósł nową serię samochodów grupy B o mocy 375 KM, bazujących na turbodoładowanych silnikach z japońskiego rynku. Trzecia generacja miała napęd na dwa, zamiast na cztery koła, mimo to osiągnęła 2. miejsce w pierwszym rajdzie wyjazdowym i została ogłoszona "Królem Afryki" po wygraniu trzech czwartych rund WRC na tym kontynencie w ciągu 4 lat.
Face lifting z sierpnia 1983 r. dał Celice elegancki wygląd, z otwieranymi reflektorami i zmienionymi światłymi tylnymi. Jednocześnie Toyota wprowadziła w Stanach Zjednoczonych wersję cabrio, stworzoną przez American Sunroof Company. Wersje cabrio Celiki nie były sukcesem, ale był to produkt, który scementował długą współpracę pomiędzy Toyotą i ASC.
Czwarta generacja
Debiutująca w sierpniu 1985 r. Celica czwartej generacji wyraźnie różniła się od poprzedników. Najważniejszą zmianą było wprowadzenie przedniego napędu. Świeże podejście zaowocowało opływowym i aerodynamicznym kształtem pojazdu. Czwarta generacja otrzymała nowy układ mechaniczny, dzięki któremu nadchodząca Mk3 Supra mogła stać się niezależnym modelem w gamie samochodów sportowych Toyoty.
Początkowo Celica była sprzedawana jako 3-drzwiowy liftback w Japonii i Europie (Stany miały dodatkowo 2-drzwiowe coupé, które stanowiło podstawę dla kabrioleta skonstruowanego przez ASC). Nowy samochód był zasilany jednym z czterech silników: 1,8 l lub 2,0 l w modelach podstawowych oraz średniej mocy silnikiem 1,6 l 4A-GE oraz nową, 16-zaworową jednostką 2,0 l 3S-GE. Zawieszenie zostało całkowicie zmienione, aby pasowało do nowego, poprzecznego układu napędowego
Czwarta generacja
Podniesienie ceny Celiki nie zostało dobrze odebrane przez prasę motoryzacyjną, ale testy drogowe wykazały, że nowa jakość prowadzenia auta oraz większa stabilność na drodze usprawiedliwiają ten koszt. Na rynku brytyjskim dostępna była początkowo tylko jedna wersja, wyposażona w jednostkę 2,0 l o mocy 149 KM i 5-biegową manualną lub 4-biegową automatyczną skrzynię biegów.
W październiku 1986 r. Toyota ogłosiła wprowadzenie sztandarowego modelu GT-Four z nowym silnikiem 3S-GTE, z turbodoładowaniem i intercoolerem. Moc 188 KM sprawiła, że był to najmocniejszy 2-litrowy silnik w Japonii. Napęd, rozłożony na cztery koła przez centralny mechanizm różnicowy, uczynił auto "rajdowym pociskiem" Toyoty.
Wejście Celiki GT-Four na rynek brytyjski zostało opóźnione do marca 1988 r., ponieważ benzyna bezołowiowa, którą auto zużywało, nie była jeszcze powszechnie dostępna. Zbiegło się to w czasie z debiutem samochodu w grupie A mistrzostw WRC. Był to pierwszy poważny rywal do tytułu mistrza i od tej pory zespół TTE uczestniczył w każdym wydarzeniu w kalendarzu WRC. Najlepsze wyniki przyniósł rok 1990, kiedy Carlos Sainz zdobył tytuł najlepszego kierowcy, a Toyota zajęła 2. miejsce w kategorii producentów.
Piąta generacja
Powstanie piątej generacji ogłoszono jednocześnie w Japonii i Europie we wrześniu 1989 r., kiedy czwarta generacja wciąż odnosiła sukcesy w świecie rajdowym. Nowy samochód miał ten sam rozstaw osi, co poprzedni, ale był wyraźnie wyższy i dłuższy. Auto miało łagodniejszy, bardziej aerodynamiczny kształt i było znacznie lżejsze oraz cichsze niż przedtem.
Silnik 3S-GTE otrzymał intercooler i dwustopniową turbosprężarkę z turbiną ceramiczną, co ponownie wyniosło Celicę na szczyt ligi. Był to najmocniejszy z wszystkich 2-litrowych silników - 228 KM. Jednocześnie silnik 3S-GE dostał nowy system indukcyjny i kolektor wydechowy ze stali nierdzewnej, który dodał samochodowi 25 KM mocy i 19 Nm momentu obrotowego. Oba silniki były dostępne na rynku brytyjskim od początku lat 90.
Co ciekawe, amerykańskie i europejskie wersje GT-Four były budowane na nowym nadwoziu GT-Four A. Siedzenia poszerzono o 55 mm w stosunku do standardowej Celiki i zamontowano 15-calowe felgi aluminiowe. Rok później Japonia zapożyczyła nadwozie typu "A" jako standard dla modelu GT-Four, ale ostateczną wersją Celiki piątej generacji był model z września 1991 r.
Szósta generacja
W latach 80. i na początku 90. Toyota utrzymywała 4-letni cykl produkcyjny z małym liftingiem w środku cyklu. Częsta zmiana oznaczała, że rozwój nowego modelu zaczynał się natychmiast po wprowadzeniu bieżącej generacji. Dlatego prace nad Celicą szóstej generacji rozpoczęły się już wiosną 1990 r. Celem było nadanie nowemu autu bardziej wyróżniającego się wyglądu.
Budowany na bazie coupé, nowy samochód zapożyczył stylizację pojazdu od niedawno wprowadzonej Mk4 Supry. Była to pierwsza Celica w ciągu wielu lat, która nie miała otwieranych reflektorów. Inżynierowie Toyoty stworzyli większe i mocniejsze nadwozie, które było przy tym lżejsze o 90 kg od poprzednika. Opcje silnikowe zostały przejęte z poprzedniej generacji. We wszystkich modelach za dopłatą dostępny był ABS. Na niektórych rynkach dołączono później silnik 1,8 l, co obniżyło cenę podstawową modelu.
W lutym 1994 r., 13 miesięcy po wprowadzeniu szóstej generacji, GT-Four został ponownie wprowadzony na rynek brytyjski po to, aby zapewnić Toyocie kolejny tytuł w WRC. Tego samego roku Toyota odniosła podwójne zwycięstwo
Szósta generacja
Kolejne zmiany przyniosły zwiększenie mocy samochodu o kolejne 30 KM do 259 KM. Pozwoliło to przyspieszyć do 97 km/h w ciągu 6,1 sek. Samochód osiągał maksymalną prędkość 246 km/h. Znacznie ulepszone hamulce wyposażono w boczne czujniki przyspieszenia, dzięki którym siła hamowania każdego koła mogła być lepiej kontrolowana.
Rynek brytyjski od marca 1994 r. otrzymał tylko jeden model Celiki
Siódma generacja
Zgodnie z procedurą Toyoty, przez kilka lat został zrobiony tylko częściowy lifting. Zaczęto szykować się na model z 2003 r. Wielka Brytania otrzymała ulepszoną wersję samochodu w tym samym czasie co Japonia i Stany. Ale pomimo rosnącej popularności Toyoty, która zamierzała po raz 10. pobić rekord sprzedaży w Wielkiej Brytanii, nie można było pominąć faktu, iż zaczął się trend odchodzenia od aut sportowych.
Siódma generacja
W obliczu tego nowego kierunku, Toyota nie miała innego wyboru jak tylko zaprzestać sprzedaży Celiki w Stanach latem 2004 r. Sprzedaż na rynku brytyjskim była kontynuowana. Szczególnym zainteresowaniem cieszyła się edycja GT z obniżonym zawieszeniem, pakietem aerodynamicznym i przeznaczonymi dla modelu 17-calowymi felgami aluminiowymi. Jednak wszystko skończyło się w styczniu 2006 r., kiedy ogłoszono nowe regulacje emisji spalin, przez co dostosowanie Celiki do tych wymogów byłoby nieopłacalne. Produkcję w Japonii oficjalnie przerwano w kwietniu 2006 r.
Od początku powstania Celiki w grudniu 1970 r., przez ponad 35 lat, jej produkcja osiągnęła zawrotną liczbę 4 129 626 egzemplarzy.
Źródło: Toyota
ll/moto.wp.pl
