Co się stało z tą legendą?

Już pierwszy rzut oka na karoserię nie pozostawia złudzeń - amerykańscy styliści są odporni na światowe trendy. Paradoksalnie, archaiczna stylistyka samochodu działa na korzyść najbardziej miejskiego z wszystkich Jeepów. Dzięki charakterystycznym kształtom samochodu nie da się go pomylić z żadnym innym. Do tego jego masywne zderzaki pozwolą czuć się pewnie i bezpiecznie w niespełna 4,5 m nadwoziu.

Dość niska i przysadzista sylwetka auta nie zapowiada sporej przestrzeni wewnątrz kabiny. Zajęcie miejsca zarówno za kółkiem, czy na którymkolwiek z innych foteli nie sprawia żadnego kłopotu. Na brak komfortu można narzekać jedynie z tyłu. Nie chodzi tu jednak o brak miejsca na głowę czy nogi, którego jest pod dostatkiem. Kłopot problem tkwi w głębokości siedziska tylnej kanapy - jest po prostu zbyt płytkie.

Warto również wspomnieć nieco o wykończeniu wnętrza. Auto doskonale pokazuje, jak daleko amerykańskim samochodom do Europy. Nie chodzi tu tylko o siermiężną i do bólu praktyczną stylistykę, która sprawdza się bardzo dobrze. Nie chodzi również o grubą skórę, którą wykończono obszerne fotele, a o plastiki. Dokładniej mówiąc o ich twardość i fakturę przypominającą miejscami papier ścierny. Może wpływ Włochów, którzy zainwestowali spore pieniądze w koncern Chryslera, nieco zmiękczy toporność samochodów.

Użyteczności Patriota niestety nie da się ocenić jednoznacznie. Konstrukcja podwozia, elektronicznie sterowany napęd, a przede wszystkim nazwa marki sugerują terenowe zacięcie auta. Niestety niewielki prześwit i brak zabezpieczeń pod podwoziem pozwoli wyjechać nim co najwyżej na bardziej wyboistą leśną drogę. Kolejną wadą samochodu jest jego bagażnik. Niewiele ponad trzystulitrowy bagażnik nie dość, że płytki, to ma jeszcze wysoki próg załadunku. Na szczęście po złożeniu tylnej kanapy okazuje się, że mamy do dyspozycji całkiem sporą przestrzeń z płaską podłogą.

Auto broni się jednak - niestety nie amerykańska pomysłowością. Dzięki produkowanemu przez Volkswagena silnikowi wysokoprężnemu, połączonemu z sześciostopniową manualną przekładnią jazda Patriotem jest przyjemna i może być dynamiczna. Dwulitrowy CommonRail pracuje aż nadto kulturalnie. Nie dość, że do wnętrza kabiny nie dociera charakterystyczny klekot, nawet zimnego motoru, to kierowca nie czuje żadnych nieprzyjemnych drgań. Nawet podczas uruchamiania auta.

Kolejnym atutem silnika jest jego oszczędność. Mimo, że teoretyczne sapanie za miastem na poziomie 5,5 l/100 km, jakie podaje producent, jest fikcją, to wartość 6 litrów nie jest poza zasięgiem. Jednak jadąc po autostradzie z prędkością około 130 km/h, wartość chwilowa spalania rośnie do prawie 9 litrów. W mieście spalanie oscyluje w okolicach 8,5 litra na 100 km.

Silnik, dysponuje wystarczającą mocą 140 KM, która pozwala rozpędzić auto do 189 km/h. Maksymalny moment obrotowy 310 Nm dostępny w zakresie między 1750 a 2500 obr./min, pomaga rozpędzić ważące ponad półtorej tony auto do setki w 11 sekund. Dość duży moment obrotowy i dobrze zestrojona skrzynia pozwalają bez większego kłopotu wyprzedzać inne bez konieczności ciągłego sięgania do wygodnie umieszczonej przekładni.

Wydatek grubo ponad 100 tys. za samochód, który nie jest ani praktyczny ani ładny może być określone jako zachowanie ekscentryczne. Jednak ktoś, kto skusi się na zakup Patriota, a nie jest dla niego ważna użyteczność, poczuje się w aucie wyjątkowo. Nikt inny przecież takiego pojazdu mieć nie będzie.

Jakub Wielicki

"Jeep Patriot 2.0 CRD Limited" - DANE TECHNICZNE