BMW M3 drugiej generacji (1992 r.)
Drugie wcielenie M3 zaprezentowano w 1992 r. Coupe miało bardziej dyskretny niż poprzednik wygląd. Jego 3-litrowy, 6-cylindrowy motor oferował moc 286 KM i moment obrotowy 320 Nm. Jednostkę wyposażono w nowy układ regulacji faz rozrządu VANOS, co pozwoliło pobić ówczesny rekord mocy litrowej (96 KM/l) i momentu obrotowego (108 Nm/l) dla produkowanych seryjnie silników wolnossących. Samochód osiągał 100 km/h w czasie 6 s, a prędkość była ograniczona elektronicznie do 250 km/h.
Funkcję, którą w pierwszej generacji pełniły wydatne błotniki, przejęły w nowym BMW M3 lusterka zewnętrzne. Ich aerodynamiczne obudowy z podwójnymi nóżkami wyprofilowanymi w kształcie płatów skrzydła pozwalały już na pierwszy rzut oka odróżnić ten samochód od seryjnego BMW serii 3. Charakterystyczne lusterka zewnętrzne M są do dziś znakiem rozpoznawczym większości modeli M. W 1994 r. gama BMW M3 rozszerzyła się o dwie nowe wersje nadwoziowe - kabriolet i czterodrzwiową limuzynę.
W ramach odświeżenia modelu w roku 1995 pojemność 6-cylindrowego silnika rzędowego zwiększona została z 2 990 do 3 201 cm3, a moc wzrosła do 321 KM. Nowy silnik wyposażony był w układ Double VANOS, tzn. oprócz płynnej regulacji wałka rozrządu zaworów ssących miał też synchronicznie pracujący wałek rozrządu zaworów wydechowych. Rezultatem tego było stosunkowo niskie zużycie paliwa mimo znacznie wyższej mocy i odczuwalnie lepszych osiągów (np. przyspieszenie 0-100 km/h w 5,5 s). Latem 1996 BMW M3 stało się pierwszym seryjnym samochodem na świecie, w którym oferowana była zautomatyzowana skrzynia manualna. Skrzynia sekwencyjna M działała jak skrzynie stosowane w sportach motorowych - wyższy bieg włączało się przez pociągnięcie dźwigni biegu do tyłu, niższy przez popchnięcie dźwigni do przodu.