| [
]( javascript:otworz('http://i.wp.pl/a/f/jpeg/10286/swift-test-suzuki-01.jpeg',550,413) ) |
| --- | W ciągu tygodnia przejechaliśmy blisko 800 km Swiftem napędzanym benzynowym silnikiem 1,3. Producent określa Swifta jako auto miejskie, ale my chcieliśmy sprawdzić, jak sprawuje się jako samochód rodzinny, oraz jak radzi sobie na szosie.
| [
]( javascript:otworz('http://i.wp.pl/a/f/jpeg/10286/swift-test-suzuki-04.jpeg',550,413) ) |
| --- | Nie rozstrzygając o urodzie Swifta zauważyć można, że już przy pierwszym zetknięciu sprawia zdecydowanie pozytywne wrażenie. Choć wygląda nowocześnie, zaprojektowany jest wedle tego samego klasycznego konceptu, co Mini. Sylwetka pozbawiona jest udziwnień, prosty dach, poziomo biegnąca linia okien, zamaskowane słupki A i B (tylko słupek C jest wyraźnie widoczny). Dzięki relatywnie niewielkiej powierzchni okien względem powierzchni blach – autko wygląda masywnie i budzi zaufanie, co do oferowanego poziomu bezpieczeństwa. Uroda i wdzięk Swifta nie wynika z awangardowych pomysłów na stylizację, a raczej udanej interpretacji znanych już wzorców.
| [
]( javascript:otworz('http://i.wp.pl/a/f/jpeg/10286/swift-test-suzuki-06.jpeg',550,412) ) |
| --- | Choć Swift nie należy klasy premium, to przyznać trzeba, że wykończenie wnętrza i poziom wyposażenia odpowiada wyższym standardom. Kabinę zaprojektowano lekko i bezpretensjonalnie, a użyte materiały wyglądają przyjemnie. Szczególnie efektownie wygląda panel środkowy z wkomponowanym radiem, a tablica rozdzielcza jest bardzo czytelna. Trójramienna kierownica nadaje stonowanemu wnętrzu trochę sportowej powierzchowności. Efekt jest taki, że bez epatowania imitacjami aluminium, wnętrze Swifta wygląda atrakcyjnie i nowocześnie. Dzięki poziomej, a nieopadającej ku tyłowi linii dachu, nawet wysocy pasażerowie tylnej kanapy mają dość miejsca ponad głową. Z nogami jest już gorzej, ale w końcu to autko segmentu B. Zdecydowane pochwały należą się za komfort akustyczny Swifta: nie tylko, że nic nie trzeszczy, ale i hałas silnika i kół jest doskonale wytłumiony. Mankamentem jest relatywnie nieduży bagażnik – raczej dla singla, niż rodziny. Cieszy wysoki poziom wyposażenia standardowego (elekt. podnoszone szyby,
wspomaganie kierownicy, centralny zamek, itp.)
| [
]( javascript:otworz('http://i.wp.pl/a/f/jpeg/10287/swift-test-suzuki-10.jpeg',550,413) ) |
| --- | Zdecydowanie silną strona Swifta są... silne silniki. Juz sam fakt, że podstawową jednostką jest motorek o pojemności 1,3 litra i mocy maksymalnej 92 KM zaświadcza, że Swift jest autem dynamicznym (mocniejszy silni to 1,5 o mocy 101 KM). Radość rośnie tym bardziej, że silnik 1,3 pracuje bardzo kulturalnie i elastycznie, a przy pozbawionej brewerii, ale zdecydowanej jeździe po mieści spala około 8 litrów na 100 km. Testowany Swift potrzebuje 11 sekund by rozpędzić się do prędkości 100 km/h, a jego prędkość maksymalna wynosi 175 km/h. Jak te dane przekładają się na rzeczywistą jazdę? Swift w mieście jest dostatecznie szybki, by przy swej zwinności nie zazdrościć mocniejszym kompaktom. Na szosie 92 KM to dostatecznie dużo, by sprawnie przyspieszać, choć wymaga to redukcji biegów. Co ważniejsze, Swift prowadzi się na tyle pewnie, że nawet przy prędkości 140 km/h mamy poczucie pełnej kontroli nad samochodem. Wyższych prędkości nie osiągaliśmy, bo nie pozwalały na to warunki drogowe, o Kodeksie Drogowym
nie wspominając...
WIĘCEJ ZDJĘĆ W GALERII
Jeśli by chcieć krótko scharakteryzować Swifta, to można by go określić jako mały samochód nadający się nie tylko do jazdy miejskiej. Jego trzema głównymi zaletami są: wysokie walory jezdne (pewne prowadzenie i dynamiczny silnik), bogate wyposażenie i bardzo efektowna powierzchowność. Swift mógłby pełnić rolę auta dla młodej rodziny (2+2), ale niezbędny byłby zakup bagażnika dachowego. Reasumując, auto wyrasta ponad standard miejskiego, kobiecego autka, i choć porównanie jest z pewnością na wyrost, to Swift – podobnie jak i Mini – może wzbudzać silniejsze emocje u obojga płci.